భారతదేశంలో అధికార హోదా ఉన్న భాషలు: కూర్పుల మధ్య తేడాలు

 

భారత రాజ్యాంగం లోని 343 వ అధికరణం దేవనాగరి లిపిలోని హిందీని అధికార భాషగా గుర్తించింది. 1950 లో రాజ్యాంగంలో పొందుపరచినట్లుగానే 1965 లో ఇంగ్లీషు అధికార భాష హోదాను (హిందీతో సమానంగా) కోల్పోయింది. ఆ తరువాత దాన్ని అదనపు అధికార భాషగా కొన్నాళ్ళపాటు కొనసాగించి, హిందీని పూర్తి స్థాయిలో అమలుపరచాలనేది ప్రభుత్వ ఉద్దేశ్యంగా ఉండేది. అయితే, హిందీ అంతగా ప్రాచుర్యం పొందని దక్షిణాది రాష్ట్రాలు దీన్ని వ్యతిరేకించడంతో ''జంట భాషల'' పద్ధతి ఇంకా కొనసాగుతూ వస్తోంది. శీఘ్ర పారిశ్రామికీకరణ, ఆర్థిక వ్యవస్థపై బహుళజాతి సంస్థల ప్రభావం మొదలైన వాటి కారణంగా ప్రభుత్వంలోనూ, బయటా కూడా దైనందిన కార్యకలాపాల్లో ఇంగ్లీషు ప్రాధాన్యత పెరుగుతూ వచ్చింది. దాన్ని తొలగించాలన్న ప్రతిపాదనలు అటకెక్కక తప్పలేదు.

#'''[[మరాఠి]]''' — [[మహారాష్ట్ర]] అధికార భాష

#'''[[నేపాలీ]]''' — [[సిక్కిం]] అధికార భాష

#'''[[పంజాబీ]]''' — [[పంజాబ్]], [[చండీగఢ్]] ల అధికార భాష, [[ఢిల్లీ]], [[హర్యానా]]ల రెండో అధికార భాష

#'''[[సంస్కృతం]]''' — [[ఉత్తరాఖండ్]] లో రెండో అధికార భాష

#'''[[సింధీ]]''' - [[సింధీ]] ల మాతృభాష

#'''[[తమిళం]]''' — [[తమిళనాడు]], [[పుదుచ్చేరి]] రాష్ట్రాల అధికార భాష

| 2

| [[బెంగాలీ]]/బంగ్లా

|-

| 3

| 6

| [[హిందీ]]

|-

| 7

| 15

| [[ఒరియా]]

|-

| 16

| 18

| [[సంతాలి]]

|-

| 19

| 21

| [[తెలుగు]](ప్రాచీన భాష)

|-

| 22

| [[ఉర్దూ]]

|}

{{clear}}

 

{{భారతీయ భాషలు}}

[[వర్గం:భాషలు]]

[[వర్గం:భారతీయ భాషలు]]