జమునా సేన్

జమునా సేన్ (నీ బోస్) (బెంగాలీ: 7 అక్టోబర్ 1912 - 10 ఫిబ్రవరి 2001) ఒక భారతీయ కళాకారిణి, బాటిక్, అల్పోనాతో సహా వివిధ మాధ్యమాల్లో తన రూపకల్పన కృషికి ప్రసిద్ధి చెందింది, అలాగే భారతీయ సందర్భంలో, ప్రపంచవ్యాప్తంగా వివిధ రకాల సంప్రదాయ హస్తకళలను అభివృద్ధి చేసింది. ఆధునిక కాలంలో భారతదేశంలో బాతిక్ (మైనపు నిరోధం మరణం) అభ్యాసాన్ని స్థాపించడంలో ఆమె మార్గదర్శకురాలు. ఆధునిక భారతీయ చిత్రకళలో ప్రముఖ వ్యక్తి అయిన నందలాల్ బోస్ కుమార్తె అయిన ఆమె శాంతినికేతన్ కళాత్మక, మేధో వాతావరణంలో పెరిగారు, రూపకల్పన రంగంలో గణనీయమైన కృషి చేశారు.

జమునా సేన్
జననం	7 అక్టోబర్ 1912 హవేలీ ఖరగ్ పూర్, బెంగాల్ ప్రెసిడెన్సీ, బ్రిటిష్ ఇండియా (ఇప్పుడు భారతదేశంలోని బీహార్ లో)
మరణం	10 ఫిబ్రవరి 2001 (వయస్సు 88) శాంతినికేతన్, పశ్చిమ బెంగాల్, భారతదేశం
భార్య / భర్త	కేశవ్ చంద్ర సేన్
రంగం	డిజైన్, ముఖ్యంగా బాటిక్

ప్రారంభ జీవితం

జమునా సేన్ 1912 లో బీహార్ లోని ముంగేర్ జిల్లాలోని హవేలీ ఖరగ్ పూర్ లో నందలాల్ బోస్, సుధీరా దేవి దంపతులకు మూడవ సంతానంగా జన్మించారు. ఆమె తండ్రి నందలాల్ బోస్ భారతదేశంలో ఆధునిక కళా ఉద్యమాన్ని అభివృద్ధి చేయడంలో కీలక వ్యక్తి. వాస్తవానికి, ఆమె కళాకారుల కుటుంబంలో పెరిగింది: ఆమె పెద్ద తోబుట్టువులు గౌరీ భంజా (నీ బోస్), బిస్వరూప్ బోస్ ఇద్దరూ కళాకారులు. మునుపటిది శాంతినికేతన్ అల్పోనా కళారూపాన్ని అభివృద్ధి చేసి పరిపూర్ణం చేసింది. ఆమెకు గోరచంద్ బోస్ అనే తమ్ముడు కూడా ఉన్నారు, అతను వృత్తిరీత్యా ఇంజనీరు.

రవీంద్రనాథ్ ఠాగూర్ ఆహ్వానం మేరకు నందలాల్ బోస్ 1921లో కళాభవన అనే కళా పాఠశాలకు ప్రిన్సిపాల్ గా బాధ్యతలు స్వీకరించారు. ఆయన పర్యవేక్షణలో, రవీంద్రుని మార్గదర్శకత్వంలో, కళాభవన త్వరలోనే ప్రపంచంలోని అతి ముఖ్యమైన కళా సంస్థలలో ఒకటిగా మారుతుంది, మరింత విస్తృతంగా, శాంతినికేతన్ తన రోజువారీ కార్యకలాపాలలో ఒక సౌందర్య శైలిని అభివృద్ధి చేస్తుంది, ఇది విస్తృతమైన సాంస్కృతిక ప్రమాణంలో భాగంగా మారింది. ఈ వాతావరణంలోనే జమున పెరిగారు.

కుటుంబం

ఠాగూర్ నృత్య నాటకం చిత్రాంగదలో పేరున్న పాత్రలో జమునా బోస్ (తరువాత సేన్) : ఫోటో సౌజన్యం: ఇషా దత్తా

జమున 1936 లో క్షితిమోహన్ సేన్ బావమరిది కేశవ్ చంద్ర సేన్ (సెబక్ సేన్ గా ప్రసిద్ధి) ను వివాహం చేసుకుంది. కేశవ్ చంద్ర సేన్ వృత్తిరీత్యా ఎలక్ట్రికల్ ఇంజనీర్. వారి కుమారుడు సుప్రబుద్ధ సేన్ 1938 లో జన్మించారు.

డ్యాన్స్

జమునా సేన్ చిన్నతనం నుంచే నిష్ణాతులైన డ్యాన్సర్. ఆమె శాస్త్రీయ నృత్యాన్ని అధికారికంగా నేర్చుకోవాలనుకుంది, కాని ఆనాటి సామాజిక సంప్రదాయాలు ఉల్లంఘించాయి. అయితే ఠాగూర్ ఆమె ప్రతిభను గుర్తించి తన సంగీతానికి అనుగుణంగా నృత్యం చేయడంపై స్వయంగా ఆమెకు సూచనలు ఇచ్చారు. శాంతినికేతన్ లో ఠాగూర్ ఆధ్వర్యంలో ఉద్భవించిన రవీంద్ర-నృత్యం అనే ఈ రంగంలోనే జమున రాణించింది. దియాలీ లాహిరి ఒక అద్భుతమైన వర్ణనను అందిస్తుంది:

"కవి నుండి శ్రద్ధ, శ్రద్ధ పొందిన అదృష్టవంతులైన విద్యార్థులలో ఆమె ఒకరు. కొన్ని పాత్రల్లో ఆమె డాన్స్ చూసిన వారు ఆమె నేచురల్ పెర్ఫార్మర్ అని, డాన్స్ ఆమె సెకండ్ నేచర్ అని చెబుతుంటారు. ఆమె మొదటి నృత్య బృందంలో ప్రముఖ సభ్యురాలు, రవీంద్రనాథ్ అన్ని నృత్య నాటకాలలో ప్రధాన నృత్యకారిణి. ... ఆమె, ఇతర బాలికలతో కలిసి, ఠాగూర్ మార్గదర్శకత్వంలో అనేక ప్రదర్శనలకు కలకత్తా వేదికలపై, ఇతర ప్రదేశాలలో బహిరంగంగా కనిపించింది.

వారు ఠాగూర్ భారతదేశం, సిలోన్ అంతటా ప్రదర్శనలు ఇవ్వడానికి అతని అనేక నిధుల సేకరణ పర్యటనలలో వెంట ఉన్నారు. బాలికలు బహిరంగ వేదికపై ప్రదర్శనలు ఇవ్వరాదన్న సంప్రదాయవాద బెంగాల్ పురాతన సామాజిక నిషేధాన్ని విచ్ఛిన్నం చేయడంలో ఇది ప్రధాన ప్రభావాన్ని చూపింది... ముఖ్యంగా జమున వారిలో ప్రధాన పాత్రధారి.పెళ్లి తర్వాత కూడా ఆమె డ్యాన్స్ చేస్తూనే ఉంది... ఇవి 1930 ల ప్రారంభంలో రంగస్థలంపై మహిళలను చాలా సాహసోపేతంగా చిత్రీకరించాయి. చిత్రాంగదలో అటువంటి ఆత్మవిశ్వాసాన్ని, చండాలికలోని ప్రకృతిలో ఇంత సూటిగా, ఉద్వేగభరితంగా, షప్మోచన్ లో కమలికలో శారీరక ఆకర్షణకు, ఆధ్యాత్మిక ప్రేమకు మధ్య సంఘర్షణను చిత్రించడానికి, ప్రజావేదికపై అలా చేయడానికి కచ్చితంగా నైపుణ్యం, సామర్థ్యం మాత్రమే కాదు ధైర్యం కూడా కావాలి.స్త్రీ వ్యక్తిత్వం ఈ విప్లవాత్మక పునర్నిర్మాణాన్ని వ్యక్తీకరించడానికి జమున సరైన వాయిద్యం. ఆమె మనోహరమైన నృత్య శైలి, ఆకస్మిక వ్యక్తీకరణ కదలిక, ఆమె చిత్రీకరించిన పాత్రతో పూర్తిగా నిమగ్నం కావడం ఆమె వారసత్వం. "ఠాగూర్ నృత్య శైలి"కి ఆమె చేసిన కృషికి గుర్తింపుగా, పశ్చిమ బెంగాల్ రాష్ట్ర అకాడమీ ఆమెకు 1997-98 సంవత్సరానికి ఒక అవార్డును ప్రదానం చేసింది.

జియు జిట్సు

జియు జిట్సు మొదటి బ్యాచ్: జమునా బోస్ - ముందు వరుస. ఫోటో సౌజన్యం: సుప్రదీప్తా సేన్

1929 లో ఠాగూర్ జపాన్ నుండి జియు జిట్సు ఉపాధ్యాయుడు షింజో టకాగాకిని శాంతినికేతన్ ను సందర్శించడానికి ఆహ్వానించారు. సామాజిక ఆంక్షలు లేని ఉపాధ్యాయుడితో, ఠాగూర్ పురుషులు, మహిళలు ఇద్దరినీ పురాతన యుద్ధ కళను నేర్చుకోవడానికి ప్రోత్సహించారు, జమున, ఆమె సహచరులు అమితా సేన్, నివేదితా బోస్ (నీ ఘోష్) విద్యార్థులలో ఒకరు. ఠాగూర్, శాంతినికేతన్ ల అభ్యుదయ భావాలకు నిదర్శనంగా వారు కోల్ కతాలోని న్యూ ఎంపైర్ లో జియు జిత్సును ప్రదర్శించారు.

కళాత్మక వృత్తి

కళా భావన

జమున 1931లో కళాభవన్ లో విద్యార్థిగా చేరారు. ఆ సమయంలో, బోధన క్రమబద్ధీకరించబడలేదు లేదా నిర్దిష్ట గ్రాడ్యుయేషన్ తేదీ లేదు. 1936 లో తన చదువు ముగిసిన తరువాత, జమున కళా భావనతో ఉపాధ్యాయురాలిగా సంబంధం కలిగి ఉంది, 1943 లో అధికారికంగా అధ్యాపకురాలిగా చేరింది. ఆమె డిప్లొమా ఆమె పని పరిధిపై అంతర్దృష్టిని అందిస్తుంది, మ్యూరల్ పెయింటింగ్, అలంకరణ, అలంకరణ పని, బాటిక్, సూది-పని, మణిపురి చేనేతలో నేత, వేదిక, ఉత్సవ అలంకరణతో సహా చిత్రలేఖనంలో సాధించిన విజయాలను ధ్రువీకరిస్తుంది. విద్యార్థిగా ఉన్నప్పుడే ఉపాధ్యాయురాలిగా ఆమె చేసిన కృషిని కూడా ఈ సర్టిఫికేట్ గుర్తించింది.

1951లో కళా భావన డిజైన్ లో రెండేళ్ల సర్టిఫికెట్ కోర్సును స్థాపించారు. జమునా సేన్ కు నానిగోపాల్ ఘోష్ తో కలిసి ఈ కోర్సుకు దర్శకత్వం వహించే బాధ్యతను అప్పగించారు. ఇందులో బాటిక్, టై-డై, ఎంబ్రాయిడరీ, లెదర్ వర్క్స్, అల్పోనా, నేతతో సహా వివిధ విషయాలను కవర్ చేశారు. ఇది తరువాత కరుసంఘం ఏర్పాటుకు దారితీసింది. ఆమె 1975 లో పదవీ విరమణ చేసే వరకు ఆమె పదవిలో కొనసాగారు. 1951లో జమునా సేన్ ఎంబ్రాయిడరీ డిజైన్ల పుస్తకాన్ని ప్రచురించారు. దీనిని 1984 లో ఆనంద పబ్లిషర్స్ వారు ఆగ్మెంటెడ్ వెర్షన్ లో తిరిగి ప్రచురించారు. ప్రకృతిని వడపోయడంలో కళాకారుడి ప్రత్యేక అవగాహన ద్వారా డిజైన్ల విజయం సాధించామని నందలాల్ బోస్ ఈ పుస్తకానికి రాసిన పరిచయంలో రాశారు.