గెడాంగ్ సాంగో

గెడాంగ్ సాంగో
గెడాంగ్ సాంగో
	మూడు దేవాలయాల దృశ్యం
మతం
అనుబంధం	హిందుత్వం
దైవం	శివుడు
ప్రదేశం
ప్రదేశం	బందుంగన్, సెమరాంగ్ రీజెన్సీ
రాష్ట్రం	జావా
దేశం	ఇండోనేషియా
	Shown within Java
భౌగోళిక అంశాలు	7°12′30.6″S 110°20′30.4″E / 7.208500°S 110.341778°E
వాస్తుశాస్త్రం.
పూర్తైనది	8–9 శతాబ్దాల మధ్యకాలం

గెడాంగ్ సాంగో (ఇండోనేషియా: Candi Gedong Songo) అనేది ఇండోనేషియాలోని ఉత్తర మధ్య ప్రాంతంలో గల సెమరాంగ్ రీజెన్సీలోని బాండుంగన్ సమీపంలో ఉన్న హిందూ దేవాలయాల సమూహం. ఇది 8వ, 9వ శతాబ్దాల మధ్య కాలం నాటిది. ఇది మౌంట్ ఉంగరన్ సమీపంలో 1,270 మీటర్ల (4,170 అడుగులు) విస్తీర్ణం ఉన్న కొండ చుట్టూ నిర్మించబడింది. కొండ చుట్టూ ఆలయాలు తూర్పు వైపున రెండు, ఉత్తరం వైపు రెండు, పడమర వైపున ఒకటి ఉన్నాయి. ఈ సమూహంలో మొత్తం తొమ్మిది ఆలయాలు ఉన్నాయి, ఇవన్నీ శివుడు, పార్వతీ దేవికి అంకితం చేయబడ్డాయి. గెడాంగ్ సోంగో కాంప్లెక్స్ అనేది సెంట్రల్ జావాలోని 110 ప్రదేశాలలో హిందూ దేవాలయ నిర్మాణాలు లేదా శిథిలాలు కలిగిన సమూహాలలో ఒకటిగా, సెమరాంగ్ ప్రాంతంలోని 21 హిందూ ధార్మిక ప్రదేశాలలో ఒకటిగా, వెరోనిక్ డెగ్రూట్ అనే పరిశోధన సంస్థ గుర్తించింది.^[1]

స్థానం

ఈ సమూహం ఇండోనేషియా మధ్య ప్రాంతంలో మెడాంగ్ రాజ్యం ప్రారంభ కాలంలో నిర్మించబడింది. డియెంగ్ పీఠభూమిలోని డైంగ్ దేవాలయాల మాదిరిగానే, గెడాంగ్ సాంగ్గో అగ్నిపర్వత రాయితో నిర్మించబడింది, రెండు సముదాయాలు జావాలోని కొన్ని పురాతన హిందూ నిర్మాణాలను సూచిస్తాయి. ఇండోనేషియా వాస్తుశిల్పం, చరిత్రలో పండితుడైన వోగ్లర్ ప్రకారం, గెడాంగ్ సాంగ్గో 9వ శతాబ్దంలో నిర్మించబడింది, ఇది ఫేజ్ III జావానీస్ దేవాలయాలైన కాండి అర్జున, సెవు, సెమార్, లుంబంగ్, ఇతర దేవాలయాల తర్వాత సుమారు వంద సంవత్సరాల తర్వాత నిర్మించబడింది. దీనికి విరుద్ధంగా, సోక్మోనో వీటిని 8వ శతాబ్దానికి చెందినదని, డియాంగ్ దేవాలయాలు 7వ శతాబ్దానికి చెందినవిగా పేర్కొంది. విలియమ్స్, డుమార్కే, ఇతరులు గెడాంగ్ సాంగ్గో దేవాలయాలను 780–830 CE మధ్య కాలంలోనివని పేర్కొన్నారు. డైంగ్, గెడాంగ్ సాంగ్గో దేవాలయాలు జావా ద్వీపంలో నిర్మించిన హిందూ దేవాలయాల ప్రారంభ దశలలో ఒకటి, అవి బోరోబుదూర్, ప్రంబనన్ కంటే ముందు ఉన్నాయి. ఇవి భారతీయ హిందూ దేవాలయ వాస్తుశిల్పం నుండి గణనీయమైన ప్రభావాన్ని చూపుతాయి.^[2]}}

వాస్తుశిల్పం

గెడాంగ్ సోంగో దేవాలయాలు డైంగ్ పీఠభూమిలో ఉన్న వాస్తుశిల్పాన్ని ప్రతిబింబిస్తాయి, అయినప్పటికీ వాటి కంటే తక్కువ వైవిధ్యం ఉంది. గెడాంగ్ సోంగో పునాది, కార్నిస్ మౌల్డింగ్‌లపై ఎక్కువ ప్రభావాన్ని చూపిస్తుంది. గెడాంగ్ సోంగో వద్ద, ఒక ప్రవేశద్వారం బొమ్మలచే అలంకరించబడిన ఒక వసారా ద్వారా నిర్మించబడింది. గెడాంగ్ సోంగోలో ఒక శివాలయం కూడా ఉంది, ఇది సెంట్రల్ జావాలోని హిందూ, బౌద్ధ-హిందూ ప్రదేశాలలో ప్రధానమైన వాస్తుశిల్పంగా పేరుగాంచింది. ఏది ఏమైనప్పటికీ, గెడాంగ్ సోంగోలో II నుండి V దేవాలయాలు అసాధారణమైనవి, చెప్పుకోదగ్గ అలంకరణలో ఉన్నాయి, ఎందుకంటే అవి చతురస్రాకార గర్భగుడిని కలిగి ఉన్నాయి, ఇందులోని స్తంభాలు దీర్ఘచతురస్రాకార ఆకారంలో ఉంటాయి. గెడాంగ్ సాంగ్గో దేవాలయాల తరువాతి సమూహాల వాస్తుశిల్పులు డియెంగ్ సమూహంలో సెవు, శ్రీకంది, పుంతదేవా, సాంబిసరి, న్గావెన్ వంటి వాటిలో కనిపించే వాటి కంటే మంచి అలంకరణను తీర్చిదిద్దారు, ఇక్కడ పెద్ద స్థావరాన్ని నిర్మించడం ద్వారా ఒక వాకిలి కూడా కట్టబడింది.^[3]^[4]

చరిత్ర

గెడాంగ్ సాంగ్గో దేవాలయాలు, చదరపు ఆకారంలో ఉంటాయి. డైంగ్ సమూహాలలో (అర్జున, గటోత్కాకా, బీమా) స్పష్టంగా కనిపించే హిందూ దేవాలయ వాస్తుశిల్పంతో ఐహోల్- పట్టడకల్ లాంటి ప్రయోగాలు గెడాంగ్ సోంగోలో జావానీస్ శైలిలో స్థాపించబడ్డాయి, ఆ తర్వాత నిర్మించిన అనేక హిందూ, బౌద్ధ-హిందూ దేవాలయాలను నిర్మించారు. సెంట్రల్ జావాలో వాస్తుశిల్పం, అలంకరణ భారతీయ శాస్త్రాలను (వాస్తుశిల్పంపై సంస్కృత గ్రంథాలు) అనుసరిస్తాయి, అయితే భారతదేశంలోని హిందూ దేవాలయాలు, డియెంగ్ సమూహం, గెడాంగ్ సాంగ్‌తో సహా మధ్య జావాలో ఉన్న దేవాలయాల మధ్య ప్రత్యక్ష సంబంధాన్ని ఏర్పరచడానికి ఇలాంటి భారతీయ నమూనా ఇంకా కనుగొనబడలేదు. ఇది జావాలో ఆలయాల సమూహాలను ఎవరు నిర్మించారనేది ఊహాగానాలకు దారితీసింది. జావాలో మరింత సంక్లిష్టమైన మెగా-టెంపుల్‌లను నిర్మించడానికి క్రమబద్ధమైన జ్ఞానం, పాఠశాలలు, నైపుణ్యం ఎలా ఉద్భవించాయి అన్నది కూడా ఇంకా అంతుచిక్కని విషయం. జోర్డాన్ చేత మద్దతు ఇవ్వబడిన ఒక పరికల్పన ప్రకారం, భారతీయ కళాకారులు, వాస్తుశిల్పులు జావాకు ఆహ్వానించబడ్డారు, వారు భారతీయ సంప్రదాయాలు, పాఠశాలలను ప్రేరేపించారు. ఇతర పరికల్పనల ప్రకారం, జావానీస్ యాత్రికులు 7వ, 8వ శతాబ్దపు మధ్య భారతదేశానికి వెళ్లారని, వారు అక్కడి దేవాలయాలను చూశారని, ఆపై జావాలోని పదార్థాలు, భూభాగానికి బాగా సరిపోయే సంస్కరణను రూపొందించారని తెలిసింది. వీటిలో ఏది భిన్నమైన ఊహాగానాలకు దారి తీసాయో అస్పష్టంగా ఉంది. సెంట్రల్ జావానీస్ ఆలయ వాస్తుశిల్పం, చారిత్రాత్మక పథం ఇప్పటికీ వివాదాస్పదంగా ఉంది.

గెడాంగ్ సాంగ్గో దేవాలయాలు, దాని సమీపంలోని ఇతర ప్రాంతీయ హిందూ-బౌద్ధ దేవాలయాలు 14వ, 15వ శతాబ్దాలలో సందడిగా ఉండేవి, ఇది దేవాలయాల సముదాయంలో కనుగొనబడిన 1382 CE నాటి శాసనం, అలాగే 1449, 1452 నాటి ప్రాంతంలోని ఇతర శాసనాల ద్వారా రుజువు చేయబడింది. ఏది ఏమైనప్పటికీ, అవి 8వ, 15వ శతాబ్దాల మధ్య నిరంతరంగా క్రియాశీలంగా ఉన్నాయా లేదా క్రమానుగతంగా తిరిగి ఆక్రమించబడ్డాయా అనేది అస్పష్టంగా ఉంది.^[5]

పునరుద్ధరణ కార్యక్రమాలు

19వ శతాబ్దంలో వలసరాజ్యాల కాలం నాటి డచ్ పురావస్తు శాస్త్రవేత్తలచే ఈ ప్రదేశం తిరిగి కనుగొనబడింది. అప్పుడు అన్ని దేవాలయాలు బాగా దెబ్బతిన్నాయి. కొండ చుట్టూ శిధిలాలు చెల్లాచెదురుగా ఉన్నాయి. గెడాంగ్ సాంగ్గో సమూహం ఇటీవలి దశాబ్దాలలో గణనీయంగా పునరుద్ధరించబడింది.^[6]

మూలాలు

↑ Miksic, John N. (2003). Earthenware in Southeast Asia: Proceedings of the Singapore Symposium on Premodern Southeast Asian Earthenwares. National University of Singapore Press. p. 140. ISBN 978-9971-69-271-1.
↑ Veronique Degroot (1972), Candi Space and Landscape: A Study of the Distribution, Orientation and Spatial Organization of Central Javanese Temple Remains, Geboren te Charleroi Belgie, Leiden University, p. 39–40, 63–70; maps pp. 32–41
↑ Soekmono, R. (1995). The Javanese Candi: Function and Meaning. BRILL. pp. 104–122. ISBN 978-90-04-10215-6.
↑ Veronique Degroot (1972), Candi Space and Landscape: A Study of the Distribution, Orientation and Spatial Organization of Central Javanese Temple Remains, Geboren te Charleroi Belgie, Leiden University, Chapter 8
↑ Veronique Degroot (1972), Candi Space and Landscape: A Study of the Distribution, Orientation and Spatial Organization of Central Javanese Temple Remains, Geboren te Charleroi Belgie, Leiden University, p. 67–70, with footnote 76
↑ Veronique Degroot (1972), Candi Space and Landscape: A Study of the Distribution, Orientation and Spatial Organization of Central Javanese Temple Remains, Geboren te Charleroi Belgie, Leiden University, p. 67–70, with footnote 76

[1] Miksic, John N. (2003). Earthenware in Southeast Asia: Proceedings of the Singapore Symposium on Premodern Southeast Asian Earthenwares. National University of Singapore Press. p. 140. ISBN 978-9971-69-271-1.

[2] Veronique Degroot (1972), Candi Space and Landscape: A Study of the Distribution, Orientation and Spatial Organization of Central Javanese Temple Remains, Geboren te Charleroi Belgie, Leiden University, p. 39–40, 63–70; maps pp. 32–41

[3] Soekmono, R. (1995). The Javanese Candi: Function and Meaning. BRILL. pp. 104–122. ISBN 978-90-04-10215-6.

[4] Veronique Degroot (1972), Candi Space and Landscape: A Study of the Distribution, Orientation and Spatial Organization of Central Javanese Temple Remains, Geboren te Charleroi Belgie, Leiden University, Chapter 8

[5] Veronique Degroot (1972), Candi Space and Landscape: A Study of the Distribution, Orientation and Spatial Organization of Central Javanese Temple Remains, Geboren te Charleroi Belgie, Leiden University, p. 67–70, with footnote 76

[6] Veronique Degroot (1972), Candi Space and Landscape: A Study of the Distribution, Orientation and Spatial Organization of Central Javanese Temple Remains, Geboren te Charleroi Belgie, Leiden University, p. 67–70, with footnote 76

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]