యక్షగానం: కూర్పుల మధ్య తేడాలు

ఎన్నో యేళ్ళుగా కేలికె, ఆట, బయలాట, దశావతార మొదలగు వివిధ పేర్లతో ప్రదర్శించబడే ఈ కళకు 200 యేళ్ళ క్రితం యక్షగానమనే శాస్త్రీయ నామం ఇవ్వబడింది. భక్తి ఉద్యమం జరిగే సమయంలో ఉన్న శాస్త్రీయ సంగీతం ఇంకా నాటక కళ యక్షగానంగా పరిణితి చెందాయన్నది ఒక నమ్మిక<ref name="preclassical">Prof. Sridhara Uppura. 1998. Yakshagana and Nataka Diganta publications</ref>. గత కొద్ది కాలంగా బెంగుళూరులో యక్షగానం బాగా ప్రజాదరణ పొందింది. ముఖ్యంగా వానాకాలంలో-ఇదే సమయంలో కోస్తా ప్రాంతాల్లో ప్రదర్శనలు జరుగుతాయి. యక్షగానం వ్యుత్పత్తి ప్రకారం ఒక యక్షుడి పాట(గానం). ఇక్కడ యక్షుడంటే ప్రాచీన భారతదేశంలో నివసించే అడివిజాతి మనిషి అని అర్థం వస్తుంది. యక్షగానంలో నేపథ్యంలో హిమ్మెళ(హిందె+మేళ) నేపథ్య సంగీత సమూహం ఇంకా ముమ్మెళ(ముందె+మేళ) నృత్య మరియు సంభాషణ గుంపు ఉంటాయి. ఈ రెండు గుంపుల సమన్వయమే యక్షగానం. హిమ్మెళ లో ఒక భాగవత గాయకుడు(ఇతనే దర్శకుడు-ఇతనినే మొదలనె వేష(మొదటి వేషగాడు) అంటారు), మద్దెల వారు, [[హార్మోనియం]] (ముందులో హార్మోనియం స్థానంలో పుంగి అనే వాయిద్యాన్ని వాడేవారు) వాయించే వ్యక్తి, ఇంకా చండె(పెద్ద ధ్వని చేసే డప్పులు) వాయించేవారు ఉంటారు.

యక్షగానము నందు ఏదైనా ఒక కథను ఎంచుకొని దాన్ని జనాలకు గాన, అభినయ, నృత్య రూపాలలో ప్రదర్శిస్తారు. ఇలా ఎంచుకొన్న కథను ఉపాఖ్యానమని పిలుస్తారు. కన్నడలో '''ప్రసంగ '''అందురు. ఉదాహరణకు మహాభారతమునందు[[మహాభారతము]] నందు [[భీముడు]] మరియు దుర్యోధనుని మధ్య గధాయుద్ధకథను ఎంచుకొన్నచో దానిని "గధాయుద్ధ ఉపాఖ్యానము " (కన్నడలోగదాయుద్ధప్రసంగ) అంటారు. పౌరాణిక ఉపాఖ్యాలనే ఎంచుకున్నా, యక్షగానమందు ఉపాఖ్యానం/ఉపకథ/కథనము పౌరాణికమే అవ్వాలనే నియమము లేదు. అది ఐతిహాసికము లేక సామాజికము కావొచ్చు.

యక్షగానంలో నేపథ్యమును హిమ్మెళ (హిందె+మేళ,హిందె అనగా వెనుక,మేళ అనగా మేళం(సంగీతవాద్యం)) అందురు. అనగా యక్షగాన ప్రదర్శన జరుగు సమయంలో ప్రక్కనుండి అవసరమైన మేరకు సంగీత సహాకారం అందించే వాద్యబృందం. ఒకవిధంగా నేపథ్య సంగీతం అనవచ్చునేమో? ఈ వాద్యబృందంలో డప్పు, మద్దెల, మృదంగము, జాఘంట మొదలగు సంగీతవాద్య పరికరాలను ఉపయోగిస్తారు. వీటిని నృత్యసమయంలో, భావవతారుపాడే సమయంలో, ప్రాసంగికులు మాట్లాడేటప్పుడు సందర్భోచితంగా వాయిస్తూ యక్షగానప్రదర్శనను రక్తికట్టించెదరు. అందువలన యక్షగానం ప్రదర్శన ఫలప్రదం కావాలన్నచో పాత్రధారుల అభినయం, భాగవతారు గానమాధుర్యం ఎంతముఖ్యమో నేపథ్యసంగీతం కూడా అంతే ముఖ్యం. ముఖ్యంగా భాగవతారు గాత్రంకు ప్రాణం ఈ నేపథ్యవాద్యం.

యక్షగానంను ప్రదర్శించుటలో అనేకరీతులు, పద్ధతులు ఉన్నప్పటికి, బయలాట(వీధిభాగోతం)అత్యంత జనప్రియ మైనది. బయలాట అనగా వస్త్రాలంకరణ, వేషాలంకరణ కావించుకొని వేదిక భూమిపై ఆడే ప్రదర్శన. పండుగ, సంబారాల సమయాలలో ఊరు బయలు (బహిరంగ స్థలం)లో రాత్రి అంతయు జరిగే ప్రదర్శన కావటం వలన దీనికి [[బయలాట]] అనే పేరు రూఢి అయ్యింది. ప్రజలు మాములుగా 'ఆట ' అని వ్యవరిస్తారు. కాని ఈ మధ్యకాలంలో యక్షగాన ప్రదర్శన సమయమును కుదించి 2-3 గంటలు మాత్రమే ప్రదర్శించడం మొదలైనది. బయలాటలో ప్రదర్శనలలో- రంగస్థలం, భాగవతారు(గాయకుడు), అభినయం, చతురసంభాషణలు, నృత్యం ఇలా సంప్రదాయ యక్షగానంకు చెందిన అన్ని ఘట్టాలు\భూమికలు కనవచ్చును. యక్షగానంలో పశ్చిమ రీతి , తూర్పు రీతి అను రెండు ప్రదర్శన రీతులు ఉన్నాయి. పశ్చిమప్రాంతపు తూర్పున ఆచరణలో ఉన్నది మడవలపాయ(తూర్పురీతి) ఆట,మల్నాడు(మలెనాడు,మలె:వాన)మరియు కరావళి ప్రాంతంలో అధిక ఆదరణ ఉన్నది పశ్చిమ రీతి(పడవలపాయ). పశ్చిమయాస ఆటలో మరియు 3 రీతులు ఉన్నాయి ; దక్షిణ తిట్టు ,తూర్పు తిట్టు ,ఉత్తరతిట్టు(కన్నడంలో తిట్టు అనగా నిందించడం,తెట్టు అనగా దిక్కు అని అర్థం. తెట్టు అనేపదమే వ్యవహారికంలో తిట్టుగా మారి ఉండవచ్చును, ఇక్కడ తిట్టు అనగా దిక్కు లేదా యాస అని భావించవలసి ఉన్నది.యాస: భాషను ఒకప్రాంతంలో పలుకు విధం). ఉత్తరకన్నడ మరియు శివమొగ్గ జిల్లాలలో ఉత్తర యాస బయలాట యక్షగానం ప్రదర్శింప బడితే, ఉడిపిలో[[ఉడిపి]]లో బడగు యాసలో, దక్షిణ కన్నడ, మరియు కాసరగూడు జిల్లాలలో దక్షిణ యాసలో ప్రదర్శించెదరు. పాత్రధారులు ధరించు వస్త్రధారణ, అలంకరణ, నృత్యశైలి లో ఉన్న వ్యత్యాసాలకారణంగా ఇలా విభజించారు. మూలయక్షగాన ప్రదర్శనలో తేడాలేదు.

తాళమద్దలె అనునది యక్షగానంలో మరొక ప్రదర్శనరీతి, విధానం. ఇది బయలాటకన్న విభిన్నమైనది. ఈపద్ధతిలో వస్త్రాలంకరణ, నృత్యం మరియు భావవ్యక్తీకరణ కనిపించవు. నేపథ్యం, భాగవతారు, మరియు ప్రాసంగికులు(మాటకారులు)మాత్రమే ఉంటారు. ఇందులో భాగవతారు మూలకథను పాటరూపంలో పాడగా, అర్థధారులు (కథాంశమును వచనంలో వివరించువారు)పాటలోని కథాంశమును, ప్రాసంగికులతో మాట్లాడంద్వారా ప్రేక్షకులకు వివరించెదరు. బయలాటలో నృత్య, అభినయాలు ముఖ్యాంశాలు. ఇందులో సంభాషణలకు ప్రాధాన్యతను ఇస్తారు. బయలాటలో వచనమునకు పరిమితి ఉన్నది. తాళమద్దలె లో లేదు. తాళమద్దలె లో వచనమే ప్రాధాన్యం.