నాథముని
నాథముని (సా.శ. 823 – సా.శ. 951) శ్రీ వైష్ణవ సంప్రదాయాన్ని స్థాపించిన వైష్ణవ మతాచార్యుడు. నాథముని ఆళ్వారులు రచించిన 4000 పాశురాలను సేకరించి, తమిళభాషలో నాలాయిర దివ్య ప్రబంధముగా క్రోడీకరించాడు.[1][2] శ్రీ వైష్ణవ ఆచార్యులలో మొదటి వ్యక్తిగా పరిగణించబడుతున్న నాథముని యోగరహస్య, [3] న్యాయత్వత్వాన్ని రచించాడు.[2][4]
జననం - కుటుంబం
మార్చునాథముని సా.శ. 823లో జన్మించి, సా.శ. 951లో మరణించినట్లుగా తెలుస్తోంది. అతని అసలు పేరు అరంగనాథన్, అయితే అతన్ని నాథముని అని పిలుస్తారు.[4][5][6] అతను సా.శ. 582లో జన్మించి, సా.శ. 922లో మరణించాడని మరో వాదన.[7] మరో అభిప్రాయం ప్రకారం, సా.శ. 907 తరువాతికాలంలో నాథముని కాటుమన్నార్ కోయిల్ సమీపంలోని వీరనారాయణ పురంలో జన్మించాడు, 10వ శతాబ్దానికి చెందినవాడు.[8] అతను 400 సంవత్సరాలకు పైగా జీవించిన సాంప్రదాయ దృక్పథం ఆమోదయోగ్యం కాదు. చోళ రాజుల కాలంలో ఆ ప్రాంతంలో నాథముని వందేళ్ళకు పైగా నివసించినట్లు తెలుస్తోంది.[9] అతని జన్మనక్షత్రం అనుషమ్.[10] నాథముని మనవడు.
నాథముని పుట్టిన తేదీని నిర్ణయించడంలో ఇబ్బంది ఉన్నప్పటికీ, ఇతను మధురకవి అల్వార్ సమకాలీన జీవితకాలంలో నివసించినట్లు భావిస్తున్నారు.[1] వీరనారాయణ పురాన్ని ప్రస్తుతం కాటుమన్నార్ కోయిల్ గా గుర్తించారు.[8][11] నాథముని గంగైకొండ చోళపురంలో మరణించినట్లు తెలుస్తోంది.[12] ఇతని తండ్రి పేరు ఇవర భట్ట, కొడుకు పేరు ఇవరముని.[1] ఇతని మనవడు యమునాచార్యుడు.[4] నాథముని తన కుమారుడు (ఈవర ముని), అల్లుడితో కలిసి యమునా నది ఒడ్డుకు వెళ్ళడాన్ని ఆయన జ్ఞాపకార్థంగా తీర్థయాత్ర అని పేరు పెట్టారు. అతని ఇతర పేర్లు సదమర్సన కుల తిలకర్, సోట్టై కులతు అరసర్, రంగనాథ ఆచార్య అని చెపుతారు.[9]
జీవిత విషయాలు
మార్చునాథముని ఉత్తర భారతదేశంలో ఎక్కువకాలం ప్రయాణం కొనసాగించాడు.[1] అతను నలాయిరా దివ్య ప్రభావం గురించి తెలుసుకొని, అందులో 10 శ్లోకాలు మాత్రమే విన్నాడు. నమ్మజ్వర్‌ను ప్రశంసిస్తూ కన్నినున్ సిరుతంబు అనే కవితను 12000 సార్లు పఠించాడు. నమ్మజ్వర్ కనిపించి 4000 శ్లోకాలను (నలాయిరా దివ్య ప్రభామం) ఇచ్చాడు. శ్రీరంగంలో తన ఇద్దరు మేనల్లుళ్ళకు శ్లోకాలు నేర్పించడంతో పాటు, అతను శ్రీరంగంలోని శ్రీ రంగనాథస్వామి ఆలయంలోని శ్రీరంగస్వామి సేవచేస్తూ, ఆలయ నిర్వాహకుడిగా ఉన్నాడు.[13]
మూలాలు
మార్చు- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 Dasgupta, S. N. (1991). A History of Indian Philosophy. Vol. 3. Motilal Banarsidass. pp. 94–96. ISBN 9788120804142.
- ↑ 2.0 2.1 Srinivasa Chari, S. M. (1994). Vaiṣṇavism, p.22-24. Motilal Banarsidass Publishers. ISBN 8120810988 [1]
- ↑ Desikachar, T.K.V. (2010). The Heart of Yoga: Developing a Personal Practice, p.231. Inner Traditions, Bear & Co. ISBN 1594778922 [2]
- ↑ 4.0 4.1 4.2 Kallidaikurichi Aiyah Nilakanta Sastri (1964). The culture and history of the Tamils, p.149
- ↑ Padmaja, T. (2002). Temples of Kr̥ṣṇa in South India: History, Art, and Traditions in Tamil Nadu. Abhinav Publications. ISBN 8170173981 [3]
- ↑ Subrahmanian, N., Hikosaka, S., Samuel, John G., & Thiagarajan P. (1998). Tamil social history, Volume 2, p.342. Institute of Asian Studies.
- ↑ Aiyangar, Sakkottai Krishnaswami (1911). Ancient India: Collected Essays on the Literary and Political History of Southern India, p.409, 413. Asian Educational Services. ISBN 8120618505 [4]
- ↑ 8.0 8.1 Neevel, Walter G. (1977). Yāmuna's Vedānta and Pāñcarātra: Integrating the Classical and the Popular, p.15. Issue 10 of Harvard theological review. Harvard dissertations in religion. Scholars Press. ISBN 0891301364
- ↑ 9.0 9.1 Chariar, T Rajagopala. The Vaishnavite reformers of India: Critical sketches of their lives and writings. ISBN 9781332877256.
- ↑ Geetha Rajagopal. Music rituals in the temples of South India, Volume 1. D. K. Printworld, 2009 - Religion. p. 57.
- ↑ Jagadeesan, N. (1989). Collected Papers on Tamil Vaishnavism, p.126. Ennes Publications.
- ↑ Es Vaiyāpurip Piḷḷai (1956). History of Tamil language and literature: beginning to 1000 AD, p.130. New Century Book House
- ↑ First Preceptor Archived 2008-08-20 at the Wayback Machine The Hindu, Sep 28, 2007 Retrieved on 2020-07-12.