బహినాబాయి
బహినాబాయి (క్రీ.శ. 1628–1700) లేదా బహినా లేదా బహిని భారతదేశంలోని మహారాష్ట్రకు చెందిన వార్కారీ స్త్రీ-సన్యాసి. ఆమె మరొక వార్కారీ కవి-సన్యాసి తుకారాం శిష్యురాలుగా పరిగణించబడుతుంది. బ్రాహ్మణ కుటుంబంలో జన్మించిన బహీనాబాయి చిన్న వయస్సులోనే వితంతువును వివాహం చేసుకుంది, తన బాల్యంలో ఎక్కువ భాగం తన కుటుంబంతో సహా మహారాష్ట్రలో తిరుగుతూ గడిపింది. ఆమె తన ఆత్మకథ ఆత్మమణివేదనలో దూడతో తనకున్న ఆధ్యాత్మిక అనుభవాలను, వార్కరీ యొక్క పోషకుడైన విఠోబా, తుకారాం దర్శనాలను వివరిస్తుంది. ఆమె తన ఆధ్యాత్మిక అభిరుచిని తృణీకరించి, చివరకు ఆమె ఎంచుకున్న భక్తి మార్గాన్ని ( భక్తి ) అంగీకరించిన తన భర్త చేత శబ్ద, శారీరక వేధింపులకు గురైనట్లు ఆమె నివేదించింది. దేవుడి కోసం ఎన్నడూ వివాహం చేసుకోని లేదా తమ వైవాహిక జీవితాన్ని త్యజించని చాలా మంది స్త్రీ-సాధువుల వలె కాకుండా, బహినాబాయి తన జీవితమంతా వివాహం చేసుకుంది. మరాఠీలో వ్రాసిన బహినాబాయి అభంగ కంపోజిషన్‌లు, ఆమె సమస్యాత్మకమైన వైవాహిక జీవితం, స్త్రీగా జన్మించినందుకు విచారం కలిగి ఉంటాయి. బహినాబాయి తన భర్తకు, విఠోబా పట్ల ఆమెకున్న భక్తికి మధ్య ఎప్పుడూ నలిగిపోయేది. ఆమె కవిత్వం తన భర్త, దేవుడి పట్ల ఆమెకున్న భక్తికి మధ్య ఉన్న రాజీకి అద్దం పడుతుంది.
జీవితం
మార్చుబహినాబాయి ఆత్మమణివేదన లేదా బహినీబాయి గాథ అనే స్వీయచరిత్ర రచనను వ్రాశారు, ఇక్కడ ఆమె తన ప్రస్తుత జన్మను మాత్రమే కాకుండా పన్నెండు పూర్వ జన్మలను కూడా వివరిస్తుంది. [1] [2] [3] మొత్తం 473లో మొదటి 78 పద్యాలు ఆమె ప్రస్తుత జీవితాన్ని గుర్తించాయి. కథనం ప్రకారం, ఆమె తన బాల్యాన్ని గడిపిన ఉత్తర మహారాష్ట్రలోని ఎల్లోరా లేదా వెరూల్ సమీపంలోని దేవగావ్ (రంగారి) లేదా దేవగావ్ (R)లో జన్మించింది. ఆమె తల్లిదండ్రులు, ఔదేవ్ కులకర్ణి, జానకి బ్రాహ్మణులు, హిందూ పూజారి వర్గం, వారి మొదటి బిడ్డ బహినాబాయిని అదృష్టానికి దూతగా భావించారు. బహీనాబాయి చిన్నప్పటి నుండి తన సహచరులతో ఆడుకుంటూ దేవుని నామాలను చెప్పడం ప్రారంభించింది. [4] [5] బహినాబాయికి మూడు సంవత్సరాల వయస్సులో గంగాధర్ పాఠక్ అనే ముప్పై ఏళ్ల వితంతువుతో వివాహం జరిగింది, ఆమె ఒక పండితురాలు, "పురుషుని అద్భుతమైన ఆభరణం" అని ఆమె అభివర్ణించింది, అయితే ఆమె ఆచారం ప్రకారం యుక్తవయస్సు వచ్చే వరకు తల్లిదండ్రుల వద్దనే ఉంది. బహినాబాయికి దాదాపు తొమ్మిదేళ్ల వయస్సు ఉన్నప్పుడు, కుటుంబ కలహాల కారణంగా ఆమె తన తల్లిదండ్రులు, భర్తతో కలిసి దేవ్‌ఘావ్‌ను విడిచిపెట్టవలసి వచ్చింది. వారు గోదావరి నది ఒడ్డున యాత్రికులతో కలిసి తిరుగుతూ ధాన్యం కోసం వేడుకున్నారు, ఆచారంగా సంచరించే పవిత్ర పురుషులు చేస్తారు. వారు ఈ కాలంలో విఠోబా ప్రధాన ఆలయానికి ఆతిథ్యం ఇచ్చే నగరమైన పంఢర్‌పూర్‌ని సందర్శించారు. పదకొండు సంవత్సరాల వయస్సులో, ఆమె తన కుటుంబంతో చివరకు కొల్హాపూర్‌లో స్థిరపడింది. [6] [7] ఆమె ఈ వయస్సులో "వైవాహిక జీవితం డిమాండ్లకు లోబడి ఉంది", కానీ ఆమె దానిలో లేదు.[8] కొల్హాపూర్‌లో, బహీనాబాయి భాగవత పురాణంలోని హరి- కీర్తన పాటలు, కథలకు బహిర్గతమైంది. [9] ఇక్కడ, బహినాబాయి భర్తకు ఒక ఆవు బహుమతిగా ఇవ్వబడింది, ఆమె వెంటనే ఒక దూడకు జన్మనిచ్చింది. బహినాబాయి దూడతో ఆత్మీయ కలయికను నివేదించింది. దూడ, వార్కారీ సాహిత్యంలో, గత జన్మలో యోగ ఏకాగ్రత యొక్క అత్యున్నత స్థితిని పొందిన వ్యక్తికి ప్రతీక, కానీ కొన్ని తప్పుల కారణంగా, దూడగా జన్మించవలసి వస్తుంది. [10] బహీనాబాయి ఎక్కడికి వెళ్లినా దూడ ఆమెను అనుసరించింది. దూడతో బహినాబాయి కూడా ప్రముఖ స్వామి జయరామ్ కీర్తనకు హాజరయ్యారు. జయరామ్ దూడ, బహీనాబాయి తలలను తట్టాడు. బహీనాబాయి భర్త ఈ విషయం విని, బహీనాబాయిని జుట్టు పట్టుకుని లాగి, కొట్టి, ఇంట్లో బంధించాడు. దీని తరువాత, దూడ, ఆవు ఆహారం, నీటిని విడిచిపెట్టి, మాజీ మరణానికి దారితీసింది. దాని సమాధి వద్ద, బహినాబాయి మూర్ఛపోయి, రోజుల తరబడి అపస్మారక స్థితిలో పడి ఉంది. ఆమె తన మొదటి దర్శనంతో వార్కారీ యొక్క పోషకుడైన విఠోబా, తరువాత తన సమకాలీన కవి-సన్యాసి తుకారాం యొక్క దర్శనంతో మేల్కొంది. ఈ సంఘటన తరువాత, ఆమె దూడ మరణం యొక్క దుఃఖం నుండి ఆమెను పునరుద్ధరించిన ద్వయం మరొక దృష్టిని కలిగి ఉంది. [11] ఈ దర్శనాలలో, తుకారాం ఆమెకు అమృతాన్ని తినిపించి "రామ-కృష్ణ-హరి" అనే మంత్రాన్ని బోధించాడు. [10] ఆ తర్వాత, బహీనాబాయి తుకారాంను తన గురువుగా ప్రకటించుకుంది. [12] ఆమె దర్శనాలలో, తుకారాం ఆమెను భక్తి (భక్తి) మార్గంలోకి ప్రారంభించాడు, విఠోబా నామాన్ని పఠించమని ఆమెకు సూచించాడు. [13] కొంతమంది ఆమె ప్రవర్తనను పిచ్చిగా భావించారు, మరికొందరు దానిని పవిత్రతకు గుర్తుగా భావించారు.[14]
మూలాలు
మార్చు- ↑ Tharu p. 108
- ↑ For account of her previous lives, see Feldhaus pp. 598–9
- ↑ For complete English translation of Bahinabai's abhangas see Bahinabai: A Translation of Her autobiography and Verses by Justin E. Abbot (Poona, Scottish Mission, 1929). Some verses are given in Tharu pp. 109–115
- ↑ Tharu p. 108
- ↑ Anandkar p. 64
- ↑ Tharu p. 108
- ↑ Anandkar p. 64
- ↑ Aklujkar p. 121
- ↑ Anandkar p. 64
- ↑ 10.0 10.1 Tharu p. 108
- ↑ Feldhaus pp. 595–6
- ↑ Anandkar pp. 66–7
- ↑ Aklujkar p. 121
- ↑ Anandkar p. 67